සිඟිතිගේ ආදරේ - 5 කොටස

අපේ විවිධාකාර පන්තිවලට තිත වැටුනෙ දෙන්නගෙම අධ්‍යාපන කටයුතු හින්ද.  2007 මැයි මාසෙ වෙද්දි කටුබැද්ද ආධුනිකත්ව තාක්ෂණ ආයතනයේ ඉලෙක්ට්‍රොනික විශේෂ ඩිප්ලෝමා පාඨමාලාවට මගේ වෙන්ඩ හබි (ඒ කාලෙ) පිටත් වුනා.  ඒ වෙනකොට විස්ස විද්දියාලෙ යන්න තේරිලා හිටපු මට රාජ්‍ය බැංකුවකට සම්මුඛ පරීක්ෂණයට නියමිත දිනය දන්වල ලිපියකුත් ලැබුන.  දැං මං සේවය කරන්නෙත් ඕකෙම තමයි.  මොකක් කරන්නද හිතාගන්න බැරි තත්ත්වෙකට තමයි පත් වුනේ.  අම්මගෙ හීනෙ විස්ස විද්දියාලෙ.  තාත්ත නොකිය කියනව බැංකුවට යන්න කියල.  සුදු අම්මත් අහන්නෙ බැංකුවට ගියොත් හොදයි නේද කියල.  මං ඔය අන්ත දෙක අතර අතරමං වෙලා.  සති අන්තෙ එයා නිවාඩුවට ආවම මොන මොනවහරි ගෙදරට කියල එලියට පැන ගත්ත.  ගිහිං හම්බවෙලා ඇහුවා මොකද දැං මං කරන්නෙ කියල.

ඔයා යන්න කැමති මොකේටද?  එයා අහනව.
අනේ මන්ද.  මට හිතාගන්න බෑ.  මං කිව්වෙ ඇත්තටම.
කැම්පස් ගියොත් හොදයි නේද? පස්සෙ හරි රස්සාවකට යන්න පුළුවන්නෙ.

එච්චරයි.  මං විස්ස විද්දියාලෙ යන්න තීරණය කරා.  ටික දවසකින් ඒකත් පටන් ගන්නව කියල ලියුමක් ලැබිල අගෝස්තු මාසෙ ඉදන් අර එපා කරපු බදුලුකරේට මං පිටත් වුනා.

ඔය අතරෙ නොකියම බැරි සිද්ධි කීපයක් තියනව කියන්න.

වෙන්ඩ හබි කටුබැද්දෙ යද්දි එයාට ජංගම දුකක් තිබුනෙ නෑ.  දැං ඉතිං කොහොම මැසේජ් කොටන්නද?  ඒකට විසදුමක් විදියට දෙයියො දුන්න වගේ එයත් එක්ක එකට හිටපු යාළුවෙක් ගාව ෆෝන් 2ක් තිබුන.  ඉතිං ඒ යාළුවත් අනුකම්පා කරල 1ක් මෙයාට පාවිච්චි කරන්න දුන්න.

හැබැයි ඉතිං දවල්ට ඔය මුකුත් කරන්න බෑ.  මොකද ATI එකට ෆෝන් ගෙනයාම සපුරා තහනම්.  රෑට තමයි කොටන කෙටිල්ලක්.  ඒ දවස්වල ඉන්කමිනුත් විනාඩි 2යි ෆ්‍රී.  ඊට පස්සෙ සල්ලි කැපෙනව.  හප්පා ඕනෙ නෑ.  එහෙම හරි රෑටවත් මැසේජ් කොටන එක ඇන හිටියෙ ෆෝන් එකේ හිමිකාරය ගාව තිබුන ෆෝන් එක ලිදට වට්ට ගත්තට පස්සෙ.  දැං ඉතිං කොහෙන්ද ෆෝන්...

ඒ සතියෙ ඒක නිසා මහ රෑ ජාමෙ අම්මල නිදා ගන්නකං ඇහැරං හිටපු මං බයේ ගිඩි ගිඩි ගගා ගිහින් අම්මලගෙ කාමරේට දුරින්ම තියන දුරකථනය වෙච්චි තාත්තගේ තැපැල් කන්තෝරු කාමරේ ටෙලිපෝං එකෙන් වෙන්ඩ හබිට කෝල් ගත්ත.  දැං හිතනව ඇති ඇයි මගේ දුකෙන් නොගත්තෙ කියල.  ඇයි බොලව් ඒ කාලෙ විනාඩියකට අය කරන්නෙ දැං වගේ නෙවේ ගිනි ගණන්.  කාඩ් එක ඉවර වුනාම ආයෙ කාඩ් දාන්න සල්ලි ඉල්ල ගන්න වෙන්නෙත් අම්මගෙන්.  ලෙඩ ගොඩක්නෙ.

ඔය සේරම හින්ද රෑට එයා යාළුවෙක්ගෙ ෆෝන් එකකින් මට මැසේජ් කරාම මං කළුවරේ බොහොම සීරුවට කන්තෝරුවට ගිහිං ඒ නොම්මරේට ගන්නව කෝල් එකක්.  ඒකත් වෙලාව බලල විනාඩි එක හමාරෙන් කට් කර කර ගන්නෙ.  නැත්තං යාළුවගෙ කාඩ් එකට තට්ටු වෙනවනෙ.  ඔය කට්ට කකා ඉද්දි තමයි ඉෂ්ට දේවතාවියක් වගේ මගේ යාළුවෙක් වෙච්චි භාග්‍යා නංගි අපේ සහයට ආවෙ.  එයාගෙ පරණ ෆෝන් එක සානුකම්පිතව අපිට එයා පරිත්‍යාග කලා.  යාංතං රෑට කන්තෝරුවට රිංගන වැඩේට තිත තියන්න ලැබුන.  ඊට ටික දවසකට පස්සෙ වෙන්ඩ හබි ෆෝන් එකක් ගන්නකල්ම අපිට සහයට හිටියෙ භාග්‍යාගේ ෆෝන් එක තමයි.

ඔය සිද්ධි අතරෙම තමයි අපේ අක්කට අපි දෙන්නව මාට්ටු වුනෙත්.  ඒක නං විලිලැජ්ජාවෙ සන්තෝසෙ බැරි සිද්ධියක්.

ඒ දවස්වල රටේ නැති මොකක් හරි බොරුවක් හදාගෙන ගෙදරින් එලියට පැනල වෙන්ඩ හබිව හම්බ වෙන්න යනවනෙ.  ඔහොම යද්දි එයා හැමදාම කියන දෙයක් තමයි අපි ගැන අක්කට කියන්න කියන එක.  ඒ වුනාට මට හිතට මොකක්ද වගේ අක්කට කියන්න.  ඒක නිසා මං ඕක දවසින් දවස කල් දම දමා හිටියෙ.  ඔහොම යද්දි දවසක් අපි පේරාදෙණියෙ ගියා.  ඔව් ඔව් අර මල් වත්තට තමයි.  ඕකත් ලේසි පාසු වැඩක් නෙවී.  උදේ රැයෙන්ම ඕකට එන කපල්ස් සමර්හවුස් බංකුවල ඉදගත්තම පරක්කු වුනොත් ඉදගන්න තැනක් නැතුව දවසම අැවිදින්න තමයි වෙන්නෙ.  ටික දවසක් ගිහිං පුරුදු වුනාම අපිත් එක සමර්හවුස් එකක බංකුවකට පුරුදු වුනා.  හැබැයි සමර්හවුස්වල බංකුවක් අල්ලගත්තට දවසම ඔතන ඉන්න නං කලාවක් තියනව.  මොකද ගාඩ්න් එකේ වටේ යන ටික්කො (අපි එයාලට කිව්වෙ එහෙමයි) සමර්හවුස් බෙන්ච්වල ඉන්න කපල්ස් උනත් පන්නනව අසංවරනං.  අසංවර නැතත් හැම තිස්සෙම හිටයත් කෑ ගහනව ඔය බෙන්ච් තියෙන්නෙ එන අයට කෑම ගන්න ඉදගන්න කියල.

මෙන්න අපේ සමර්හවුස් එක

ඔය හේතුව නිසා අපි දෙන්න නං කරන්නෙ උදේ ගාඩ්න් එක ඇතුලට යද්දි කෑම ගොඩක් ගෙනිහින් දවස තිස්සෙම කන එක.  ටික්කො එන ඕන වෙලාවක අපි දෙන්න අතේ කෑමක්.  කොහොමද ටිකිරි මොලේ... ;)

ඉතිං ඔහොම ගාඩ්න් එකේ ඉන්න දවසක අපි සමර්හවුස් එකේ බෑග් තියල ටික වෙලාවක් අර ලොකු ගහ තියන පිට්ටනියෙ තණකොල ගොල්ලට ගියා ඉදගන්න.  එදා පොඩි ලමයි රොත්තක් එක්ක කට්ටියක් ට්‍රිප් එකක් ඇවිත් හැමතැනම ඉදගෙන කෑම කනව. මගේ ජංගම දුකයි පුංචි පර්ස් එකයි එයා සාක්කුවෙ දාගෙන අපේ බෑග් එතනම තියල ගියේ එයාලට ඉඩ දෙන්න.  ඔහොම ගිහිං ටික වෙලාවක් පිට්ටනියෙ ඉදගෙන ඉදල අපි ආපහු කට්ටිය කාල ගියාට පස්සෙ සමර්හවුස් එකට ආව.

ඔහොම එදා දවස පේරාදෙණියෙ ඉදල වෙනද යන වෙලාවටම වගේ අපි දෙන්නත් ගෙදර යන්න පිටත් වුනා.  ගෙදර ගිහින් ඔන්න මම ෆෝන් එක අරගෙන ගෙදර ආව කියන්න මිස් කෝල් එකක් ගහන්න හදද්දි කෝල් ලිස්ට් එකේ අපේ අක්කගෙන් ආව කෝල් එකක් තියනව.  වෙලාව බැලුව.  දවල් තමයි ඇවිත් තියෙන්නෙ.  විනාඩි ගානක කෝල් එකක්...

වැඩේ හිතාගන්න පුළුවන්නෙ.  අපි පිට්ටනියෙ ඉදගෙන ඉන්න වෙලාවෙ අක්ක රින්ග් කරල.  වෙන්ඩ හබිගෙ සාක්කුවෙ තිබ්බ ෆෝන් එක දන්නෙම නැතුව එබිල කෝල් එක ආන්සර් වෙලා.  අපේ අක්ක විනාඩි දෙක තුනක් කන දී ගෙන ඉදල වැඩේ තේරුනාම කට් කරල නිකං ඉදල.  හපොයි....

ඒ සතියෙ අක්ක ගෙදර ආවම ඒක නිසා අක්කට විස්තරේ අනිවාර්යයෙන්ම කියන්න වුනා.  ප්‍රතිචාරය මොකක් වෙන්න ඇති කියලද හිතන්නෙ?
එයා කිව්වෙ
හ්ම්ම්...  මට තේරිච්ච වෙලාවෙ දුක හිතුනා.  ඇයි මට තමුසෙ කිව්වෙ නැත්තෙ කියල.  ඒ වුනාට මං පස්සෙ සතුටු වුනා.  ඒකා හොද කොල්ලා.  ඔයා බෑ කිව්ව කියපු දවසෙ ඇත්තටම මට දුක හිතුන.  මං හිතුවෙ තමුසෙ හා කියාවි කියල.
(කියන්න බැරි වුනා.  මං අර ඉස්සෙල්ලම පන්සල් ගියපු දවසෙ ඇවිත් අක්කට කිව්වෙ බෑ කිව්ව කියල)

ඔන්න අපේ අක්ක.  සුපිරිම තමයි.  එයා නොහිටින්න මං අද මෙතන නෑ.

අතුරු කතා ලියන්න ගිහිං අද කතාව දික් වුනා.  තවත් කොටසක් එක්ක ආයෙත් හමුවෙමු...

නෑමේ හොදම කොටස සහ නරකම කොටස

මේ දවස් ටිකේම අයියයි, අක්කයි ගෙදර.  මං හිතන්නෙ එයාලට වැඩිපුර නිවාඩු හම්බ වෙලාද කොහෙද.  කොහොම හරි අයිය නං ගෙදර ඉන්නවට මං හරී....ම කැමතියි.  එයා එතකොට මාත් එක්ක සෙල්ලං කරනවනෙ.  ආ... ඔය කියනකොටම එන්නෙ.  අක්කටත් මං කැමතියි.  ඒත් මේ දවස්වල එයත් එක්ක සෙල්ලං කරන්න බෑ.  එයාගෙ ගාවින් තව පරාණෙක සුවදයි සද්දෙයි දැනෙනව.  එතකොට ඉතිං අපි වුනත් පොඩ්ඩක් පරිස්සමින් එයත් එක්ක ඉන්න එපෑ.

අයියයි අක්කයි නං නාන්න යන්න වගේ.  මං නං යන්නෙ නෑ ඔය පැත්තට.  ඔය වතුර ඇගේ ගා ගන්න එක මහ එපාම කරපු දෙයක්.  දෙන්න නාල එනකං මං චුට්ටක් නිදා ගන්නව.

අනේ මේ අක්කටත් ඕන නැති එකක් නෑනෙ.  ඒ පාර අයියට කියනව මාව නාවන්නලු.  අයියගෙ තුන් හිතකවත් තිබුනෙ නෑ මාව නාවන්න.  දැං අක්ක කියපු නිසා එයත් මාව නාවන්න හදනව.   මට බෑ මට බෑ මට බෑමයි.  මගේ මේ කකුලත් රිදෙනව.  මේ බලන්නකො.  අනේ මං චුට්ටක් නිදා ගන්නං.  ඒ පාර දංවැල උස්සන් එන්නෙ මොකටද මං අහන්නෙ.  මං නං ඔන්න නාන්නෙ නෑ.  නාන්න ඕන කියපු කෙනාව නාවන්නකො.  මාව අල්ලගන්නෙ මෙතන.   අයියෝ මට දංවැල් දාන්න එපා.  මට බැරියෝ..........

දැං ඉතිං ඔළුවටත් එක්ක හලයි අර සීතල වතුර.  ඉන්නවකො මං අක්කට හොද පාඩමක් උගන්නනව මට මේ කරපු දේට.  හ....පෝ..........යි.......  සීතලා........යි.  හරි හරි දැං ඇති ඔය වතුර දැම්මා.  මගේ ඇගේ කුණුත් නෑ.  ආං හරි.  දැං නං මං ආස වැඩක්.  අයිය සබන් ගාලා මාව අතුල්ලන්නයි යන්නෙ.  ඒ වැඩේ හරිම සැප වැඩක්.  අයියත් දන්නව මං ඒකට කැමති කියල.  ඒක නිසා අර අනිත් නකුට්ටව වගේ නෙමේ මාව ටිකක් වැඩිපුර සබන් ගාල එයා අතුල්ලනව.  හප්පා.... තියන ස...නී....පේ.....

අයියෝ ඉතිං ආයෙත් අර ජරා සීතල වතුර.  ඉක්මණට අනේ....... ඇති දැං.....  හැටි විතරක්.  හිනා වෙවී ඉන්නව මෙතන මාව නාවන්න දාල.  ඉන්නකො මං ආයෙ මූණ බලන්නෙ නෑ.  හරි හරි දැං ඇති.

එන්න එන්න අයියෙ දැං මාව පිහින්න.  නාල තණකොල ගොල්ලෙ දිගා වෙලා අයියත් එක්ක ඇග පිහිදව ගන්න එක හරි සනීප වැඩක්.  නියමා......යි.  අරූ දැං ඉරිසියාවෙ නහින්න හදනව.  මං තව ටිකක් සෙල්ලං කරනව.  චහ්... තියන සනීපයක්.  ආ හරි... දැං හරි.  ඔන්න යන්තං නාලත් ඉවරයි.  එන්නකො අයියෙ තව ටිකක් සෙල්ලං කරමුකො.  අරූ ඉරිසියාවෙ බුරලම පණ යයි දැං.  හි හි....  නානව කියන එකත් ජොලි වැඩක් අර වතුර දාන කෑල්ල නැත්තං..

මේ අපේ ගෙදර ඉන්න බල්ලො දෙන්නගෙන් වැඩිම පිස්සුවක් තියන සංජුව නාවන්න ගියාම ඒකා කරන වැඩ දැකල ඒකට හිතෙනව ඇත්තෙ මෙහෙමයි කියල මට හිතිච්ච ටිකක්.  බල්ලො පූසො කරන වැඩ දිහා ටිකක් බලං හිටියම උන් හිතනව ඇත්තෙ මෙහෙමයි කියල කල්පනා කරන එකත් හරිම ජොලි වැඩක්. නිකමට වගේ කරල බලන්නකො.

ආදර කතාවට මදකට විරාමයක් තියල අද ටිකක් වෙනස් දෙයක් ලියන්න හිතුව.  ආදර කතාවේ පාඨක සැම මාත් එක්ක අමනාප වෙන්න එපා.  ඊලග කොටස ඉක්මණටම ලියනවා හොදේ...

සිඟිතිගේ ආදරේ - 4 කොටස

එදා නවත්තපු තැනින් පටන්ගමුකො.

ඊලග දවසෙ නැගිටල පිලිවෙලකට ලෑස්ති වෙලා ඔන්න මං එලියට බැස්සා.  පිලිවෙලකට කිව්වට ඉතිං සුපුරුදු ඩෙනිමයි ටී ෂර්ට් එකයි තමා.  බොරුවට නිකං රගපාන්නෙ මොනවට ද?  අනික මාව නොදන්න කෙනෙකුත් නෙවෙයිනෙ.  කතා කරගත්ත විදියට යාළුව නුවර බස් නවත්තන තැනට ඇවිත් හිටිය.

ඔන්න දැං ඊලග ප්‍රශ්නෙ.  කතා කරන්න යන්නෙ කොහාටද?  කලිනුත් මං කියල තියනවනෙ කෑගල්ලෙ නං එහෙම නිවී සැනසිල්ලෙ කතා කරන්න තැනක් නෑ.  මං එහෙම තැනක් ගැන දැනං හිටියෙත් නෑ.  ටික වෙලාවක් කල්පනා කර කර හිටපු යාළුව කිව්ව අපි නැව්ගල යං කියල.  නැව්ගල කියන්නෙ කෑගල්ල පහු කරල කොලඹ පැත්තට යද්දි අතරමග හම්බවෙන පන්සලක්.  ප්‍රධානපාරෙන් තරමක් ඇතුලට යන්න තියනව.  හැබැයි මං කවදාවත් ගිහිං නෑ.  කෙනාවත් විශ්වාසයි සහ තැනත් පන්සලක් නිසා මාත් හා කියල අපි දෙන්න අවිස්සාවේල්ල බස් එකක නැගල නැව්ගලට පිටත් වුනා.

බස් එකේ යන ගමන් අක්ක මට කියපු රහසත් යාළුවත් එක්ක කිවුව.

ඔහොම විස්තර කතා කර කර අපි නැව්ගලට ගියා.  ප්‍රධාන පාරෙන් හැරිල නැව්ගලට යන අතුරු පාර තියෙන්නෙ රබර් වත්තක් මැදින්.  පේන දුරින් ගෙවල් තියන නිසා වත්ත පාළු නෑ.  පන්සලට කලිං හම්බවෙන්නෙ මෙහෙණි ආශ්‍රමය.  ඊට පස්සෙ කන්දෙ පිහිටීමට හදපු පන්සල.  කන්දෙ තැනින් තැන භාවනා කුටිත් තියනව.  මුදුනටම වෙන්න වගේ තමයි බුදු මැදුරයි, චෛත්‍යයි, බෝධියයි තියෙන්නෙ.

අපි පන්සලට යනකොට සිල් ගන්න ඇවිත් හිටිය එකම එක සීය කෙනෙක්.  උඩහට යද්දි හාමුදුරුවොත් හම්බුනා.  අපි ගියාට පස්සෙ හාමුදුරුවො වහල තිබුන බුදු මැදුරත් ඇරිය.  සීයත් එක්ක බුද්ධ පූජාව තියන්න හදද්දි තමයි අපිත් එතනට ගිහිං තිබුනෙ.  බුද්ධ පූජාවට අපිත් සහභාගි වුනා.  ඒක ඉවර වෙලා හාමුදුරුවො සීයත් එක්ක පල්ලම් බැස්ස.  අපි දෙන්න බුදු මැදුර ලග නැවතුනා.  බුදු මැදුරට එහා පැත්තෙ තියෙන්නෙ නා ගහක් එක්ක ගල් තලාවක්.  අපි දෙන්න ඔය ගල් තලාවෙ තමයි ඉද ගත්තෙ.

නා ගහ යට ගල් තලාවෙ ඉදගෙන කතා කරද්දි ඔන්න මං මගේ කැමැත්තත් දුන්න.  ඒ ගැන නං කියන්නෙ ඔච්චරම තමයි.

ඊට පස්සෙ තවත් ටික වෙලාවක් එතන ඉදගෙන කතා කර කර ඉද්දි හාමුදුරුවො ආවාස ගෙට වැඩිය.  ඒගමන් මෙන්න මේ දෙන්නටත් දානෙන් ටිකක් කියල පුංචි කවරයක් දුන්න.  කෙසෙල් ගෙඩියි, බිස්කටුයි, කැවුම් වගේකුයි තමා තිබුනෙ.  හාමුදුරුවන්ටත් ස්තූති කරල ගල් තලාවෙම ඉදගෙන දානෙත් කාල ටික වෙලාවකින් බොහොම සතුටින් අපි පන්සලෙන් පිටත් වුනා.

ඔන්න ඔය විදියට තමයි සිගිතිගෙ ආදරේ 2007 මාර්තු මාසෙන් පටන් ගත්තෙ.

ගෙවල් වලින් දැනගන්නකං අපි දෙන්නට තිබුනෙ එසේ මෙසේ පන්ති තොගයක් නෙමේ.  මං ගියපු කම්පියුටර් පන්තිය දවස් පහේම තියන්න පටන් ගත්තනෙ.  ඒ දවස්වල වෙන්ඩ හබි වෙච්ච මගේ මහත්තයටත් ජිම් එකේ වැඩ කටයුතු බහුල වෙලා ඉතුරු දවස් ටිකේම පන්ති වැටුන.  පේරාදෙණි පැත්තෙයි කුරුණෑගල පැත්තෙයි වැටිච්ච ඔය පන්ති තොගේ අන්තිමේට එකපාරටම අපි දෙන්න ලංකාවෙ බොහොම දුර බැහැර තැන් දෙකකට අධ්‍යාපන කටයුතු සදහා පිටත් වීමෙන් දුකින් වුනත් නවත්තල දාන්න වුනා.

ඊලග කොටසත් සමග ආයෙත් හමුවෙමු.

සිඟිතිගේ ආදරේ - 3 කොටස

නොබලපු අය ඉන්නවනං මෙන්න තියනව

පළමු කොටස

දෙවන කොටස

ඉතිං ඔන්න ගෙදර කට්ටිය නං ෂේප්  වුනා.  ඒ වුනාට මං...

මට හිතට සෑහෙන්න අවුල්.  යාළුව තමයි මගේ ජීවිතේට මට හිටපු එකම පිරිමි යාළුවා.  ගියෙත් කාන්තා පාසලකට වගේම ටියුෂන් වලදිවත් මට කවදාවත් පිරිමි යාළුවො සෙට් වෙලා නෑ.  යාළුකමටත් වඩා ඔන්න ඉතිං ඇත්තම කිව්වොත් හිතේ හිටපු සිහින කුමාරයාම තමයි. රූපයෙන් වගේම ගතිගුණවලිනුත් මං බලාපොරොත්තු වුන විදියේම කෙනෙක්. 

ඒත් ඉතිං අම්මල කවදාවත් කැමති වෙන්නෙත් නෑනෙ.  ඔහොම හිත හිත මං ඇදට වෙලා හිටිය.  ඔන්න එතකොට මගේ ජංගම දුකට එනව බොහොම දුක්බර මැසේජ් එකක්... යාළුවගෙන්.

එයා ජීවිතේ පළවෙනි වතාවට ආදරේ කරපු එයාගෙ සිහින කුමාරි එයාට කැමති නෑ කිව්වා. ඇයි ඒ කියල.  ඕක කියවල මට ඇඩෙන්න වගේ.  ඒත් මක් කරන්නද... දැං මට බයයි ඊලගට අපේ අක්ක මං එහෙ මෙහෙ වෙනකං ඉදල මේව කියවයි කියල.  ඉතිං කියෙව්වට පස්සෙ මං ඒක මැකුව.  ඊට පස්සෙ හිත හදන්න පුළුවන් උත්සාහ දාලා මැසේජ් එකක් ලියල යැව්ව.  ඔන්න ටිකකින් තවත් එකක් ආව.  අර වගේම දුක පිරිච්ච එකක්.  ඒකත් බයටම කියවල මකල දැම්ම.

මං ගාව එයා මට ඉස්ඉස්සෙල්ලම එවපු හායි කොහොමද කියන පළවෙනිම යාළු මැසේජ් එකේ සිට ඒ දක්වාම එවපු සියලුම මැසේජ් ලියපු පොතක් තිබුන.  අදටත් තියනව.  කපල් සිම් ගන්නකංම එවපු සියලුම මැසේජ් ඒකෙ තිබුනට මෙන්න මේ කියන මැසේජ් දෙක විතරයි නැත්තෙ.

ඔහොම ඉතිං දුකසේ  ඇදට වෙලා ඉද්දි කවියකුත් ලිව්ව.  ඒක නං කලිං පෝස්ට් එකක දාල තියනව.  බලල නැත්තං මෙන්න

ඔය විදියට හිතේ පුදුම දුකකින් එදා දවස ගත වුනා.  අදටත් මම එදා හවස් වරුව මතක් කරද්දි හිතේ ඇදෙන්නෙ අදුරු තැඹිලි පාට පරිසරයක්.  ඊට පස්සෙ දවසමත් අර වගේ අදුරු පාටින් කිසි විශේෂයක් නැතුව ගත වුනා.
හවසට අපේ අක්ක ගෙදර ආවම අපි දෙන්නම ඕපයක් හලාගෙන ඇදට වෙලා ඉන්නව හිමීට කුටු කුටු ගගා.  ඒ වගේ වෙලාවට තමයි අපේ අම්මයි තාත්තයි කුටු කුටු ගාන රාජ්‍ය රහස් බෙදා හදා ගන්නෙ. ඔන්න එදත් අපි දෙන්න ඇදට වෙලා කුටු කුටු ගාද්දි එයා මට ලොකූ... රහසක් කිව්ව.  ඒකත් අර වගේ රාජ්‍ය රහසක්.

අපේ අම්මගෙ අක්කගෙ ඒ කියන්නෙ ලොකු අම්මගෙ ගෙවල් ලගපාත හිටිය රංගන කියල අයිය කෙනෙක්.  එහෙ අක්කත් එක්ක හරිම ෆිට්.  ඒ ෆිට් එක නිසාම අපි එහෙ ගියාම අපිත් එක්කත් මනුස්සය සෙට්.  ඔය මනුස්සය ඒ ලගපාත ගාමන්ට් එකක ග්‍රැෆික් ඩිසයිනින් කලේ.  ඒ වගේම ජාවා ඉගෙන ගන්න පන්ති ගියා ඒ දවස්වල.  මටත් පුදුමාකාර කම්පියුටර් උණක් මතක ඇති කාලෙක ඉදන් තිබුනයින් ඔය අයියත් එක්ක මාත් හොදට කතා කලා.  එහෙ ගියාම කතා කරනව ඇරෙන්න වෙන කිසි සම්බන්ධයක් අපි දෙන්න අතර නෑ.  හැබැයි ඒකා අපේ අක්කත් එක්ක නං එහෙ අක්කත් එක්ක වගේම ෆිට්.  කෝල් පවා දෙනව.

ඔන්න ඔය මෑන් ගැන අපේ අම්මට මං සම්බන්ධයෙන් විවාහ යෝජනාවක් පහල වෙලා. ඒක තමයි රහස.  අම්මයි තාත්තයි කතා වෙලා අක්කගෙනුත් අහල.  අක්කනං කියල තියනව මං නං කීයටවත් ඒකාට කැමති නොවන විත්තිය.

ඔය රහස ඇහුවම මට උපරිම කේන්තියි.  ඇයි වදේ අම්මල අකමැති වෙයි කියල අච්චර අර රත්තරං ටිකට ඉන්න කොල්ලෙකුටත් මං බෑ කිව්ව.  ඒ වුනත් කවදාවත් තුන් හිතකින්වත් නොහිතපු මේ හූනු පැටියෙක්ව මට සෙට් කරන්න යයි කියල මට හිතුනෙ නෑ.  ඇත්තටම රංගන අයියව දැක්කම මට මතක් වෙන්නෙ හූනෙක්ව.
රංගනයව මට සෙට් කරන්න අම්මට පිස්සුද අනේ.. අක්කත් එක්ක මං කිව්ව.
ඔයාගෙන ඇහුවම කැමති නෑ කියන්න.  බලෙන් බන්දන්නෙ නෑනෙ.  අහනකං දන්නෙ නැති ගානට ඉන්නව හරිද.. අක්ක කිව්වම අහපුදෙංකො මගෙනුත් කියල මං හිතා ගත්ත.

අවුලෙන් හිටපු මං මේ කතාව අහල තවත් අවුල්.  ඔය අතරෙ ඉතිං යාළුවත් දුකින් දුකින් මැසේජ් කීපයක්ම එව්ව.  මාත් රිප්ලයි යැව්ව.  එහෙමත් හරි යන්නෙ නැති පාර තමයි මං ලියල යැව්වෙ මෙහෙම ඉන්න බෑ අපි හම්බවෙලා කතා කරමු කියල.
ඒ පාර ඔන්න සිකුරාදාට යාළුව එන්නං කීව මාව හම්බෙන්න.


එදා රෑ තිස්සෙම මං කල්පනා කරා මේ ඔක්කොම ගැන.  හිතේ ඇදිල තිබුන රූපෙයි, හිත කැමතිම ගතිගුණයි තියන මාව හොදට තේරුං ගත්ත මට ආදරෙත් කරන කෙනෙක් එපා කියල අම්මල කැමති කෙනෙක් කවදහරි කසාද බැදල ඒ මනුස්සය මාව හරියට තේරුං නොගත්තොත් මොකක් වෙයිද කියල හිතුව.  මං ජීවිත කාලෙම අද දවස ගැන පසු තැවෙයි නේද කියල මට අන්තිමේට තේරුනා.

ඊට පස්සෙ තමයි මං ජීවිතේ වැදගත්ම තීරණේ අරගත්තෙ.

ඕන දෙයක් වුනාවෙ.  මං එයාට කැමති වෙනව.  එහෙම හිතල මං නිදා ගත්ත.

ඊලග දවසම ගත වුනේ ගත්ත තීරණේ ගුණ දොස් විචාරයට.  අක්කට ඇත්ත කියනවද නැද්ද කියලත් ගොඩාක් හිතුව.  හිතල හිතල තීරණය කලා නොකිය ඉන්න.  හැමදාම එයා මං හින්ද බැනුං අහනවනෙ.  ඒක නිසා එයාට නොකිය හිටියොත් එයාට කවදහරි කියන්න පුළුවං එයා දැනං හිටියෙත් නෑ කියල.  ඊට පස්සෙ දවසම ගත වුනේ මගේ කාමරේ අස් කරන්න.  ඒක සාමාන්‍ය‍යෙන් පිලිවෙලට තියෙන්නෙ ඉතාමත් සීමිත කාලයක්.  ඉතිං හෙට ඉදන් තනිකඩ ජීවිතේ ඉවර වෙද්දි කාමරෙත් පිලිවෙලක් කරගන්න එපැයි කියල හිතල මයි කාමරේ අස් කෙරුවෙ.  යාළුවටත් ඒ ගමන් මැසේජ් එකක් යැව්ව හෙට ඉදන් කාමරේ නවතින්න කෙනෙක් එන නිසා කාමරේ අස් කරනව කියල. ;)
එයා කවුද ඇහුවම හෙට කියන්නං කියලත් යැව්ව.

මොනව උනත් මේකෙන් ටිකක් හරි අක්කට නොකිය බෑ බෑ වගේ නිසා මං එදා හවස අක්ක ආවම එයත් එක්ක කිවුව යාළුවට මාව හම්බ වෙන්න ඕන කියනව කියල.  බළලා මල්ලෙන් පනින්න යන්නෙ කියල ඒ පාර අක්ක හිනා වුනා.  මාත් ආ බලමුකො කිව්ව.

ගෙදරින් එලියට පනින්න හේතුවකුත් එපායැ.  මේ පාර මං කිව්වෙ ඉස්කෝලෙට යනව කියල.  අපි වගේ දීප්තිමත් ආදි ශිෂ්‍යාවන්ට නිතර අනං මනං වලට ඉස්කෝලෙ ගුරුවරු සහ පොඩි එවුන් අඩ ගහන නිසා බොරුව මාට්ටු වෙන්නෙ නෑ.  යාළුවෙක්ගෙ ගෙදර යනව කියල අම්ම එහෙට කෝල් කලොත් බඩු බනිස්.  ඒක නිසා ඉස්කෝලෙ යනව කියන එක සෞඛ්‍යාරක්ෂිතයි.  ඉස්කෝලෙ ඩ්‍රාමා ප්‍රැක්ටිස් එකකට එන්න කිව්ව කියල ප්‍රසිද්ධියට පත් කරල එදා රෑ මං නිදා ගන්න ගියා.

වැඩිහිටියන් සහ පොඩිහිටියන්ගේ ඉල්ලීම පරිදි පෝස්ටුව දිගට ලියන ලද අතර කම්කරු ජනතාව සමාව භජනය කරත්වා!!! :D

සිඟිතිගේ ආදරේ තවත් කොටසක් සමගින් හමුවෙමු....

සිඟිතිගේ ආදරේ - 2 කොටස

කියපු විදියටම ඔන්න මං සිඟිතිගේ ආදරේ ඊලඟ කොටසත් අරන් ආව.  මුල් කොටස බැලුවෙ නැත්තං මෙතන කොටන්නකො.

මං බලාපොරොත්තු වුන දේම යාළුව කිව්වට මොකද ඉතිං ඒක ඇහුවම නං මං ඉතිං සීතල වෙලා ගියා.
බෑ.. ඒක වෙන්නෙ නැති දෙයක්.
මං එහෙම කිව්වම එයා ඇහුව ඇයි එහෙම කියන්නෙ කියල.
ආගම... ඔයා දන්නවනෙ අපේ අම්මලගෙ හැටි.  මං කිව්ව.
යාළුව බෞද්ධ වුනාට අපේ අම්මයි තාත්තයි කතෝලික. ඒ මදිවට ඒ දෙන්න යාළු වෙලා තමයි බැදල තියෙන්නෙත්.  අපේ තාත්තටත් වඩා අම්ම ගොඩක් කතෝලික සහකරුවෙක් පිලිබද දැඩි මතයක හිටපු කෙනෙක්.  ඉතිං මං කොච්චර කැමති වුනත් මේ වැඩේ ගෙදර යුද්ධෙකට මග පාදනව කියල මං හොදටම දැනං හිටිය.

ඔයා මාත් එක්ක තරහ වෙන්නෙ නෑ නේද?  අපේ යාළුකම නැති වෙන්නෙත් නෑ නේද?  යාළුව මගෙන් ඇහුව.
නෑ අපි හොද යාළුවො වගේ ඉමු.  මං ඔයත් එක්ක තරහ නෑ.  අමාරුවෙන් උනත් හිනා වෙලා මං කිව්වෙ යාළුවගෙ හිත හදන්න.
ඔයා දැං ගෙදර යනවද?
නෑ මං හර්ෂණීලගෙ ගෙදරත් ගිහිංම තමයි යන්නෙ.
යං.  මං ඔයාව එහාට ගෙනියල දාන්නං.
එපා ඕන නෑ.  මං යන්නං.
එහෙම කිව්වට ගොඩක් දුර යනකං මාත් එක්ක යාළුව තනියට ආව.

මං එහෙනං යන්නං...  මං එහෙම කියල හර්ෂණීලගෙ ගෙදර ගියා.

ඔන්න හර්ෂණීලගෙ ගෙදර ගිහිං ඒ වැඩෙත් කරල, තරමක විස්තරයක් සිද්ධිය ගැනත් කියල මං ගෙදර ගියා.
ඒ ගෙදර යන අතරමගදිත් අක්ක මට වෝනින් එවනව.  ඉක්මනට ගෙදර වරෙන් කියල.  අක්ක කිව්ව විදියට ගෙදර තුන්වෙනි ලෝක යුද්දෙට සූදානම් වෙලා මං ගෙදරට ගොඩ වුනා.

ම්හු... කිව්ව විදියෙ යුද්ධයක් තියා ඉතුරු වෙච්ච ආයුධ කෑල්ලක්වත් පේන්න නෑ..  ගෙදර පරිසරය සාමාන්‍යයි.  සාමාන්‍ය ආකාරයටම මාත් ඉතිං කාමරේට ගියා.  ටිකකින් අක්ක ආව කාමරේට.

ඇයි මොකද වුනේ?  මං ඇහුව.
තමුසෙ මෙතන මගුලෙ යනව.  මං බැනුං අහනව.  ආවට පස්සෙ කවුරුත් මුකුත් කියන්නෙත් නෑ.  මං විතරක් බැනුං අහල නිකං ඉන්නව.  අපේ අක්ක මට බනිනව.

ඇයි අම්ම මොකද කිව්වෙ?

අම්ම එනකං මට බැන බැන ආව උඹ තමයි ෆෝනුයි එක එක සිමුයි අරන් දිදී නංගිව  නරක් කරන්නෙ කියල. ආව ගමන් තාත්තගෙන් ඇහුව තමුසෙ කොහෙද ගියෙ කියල.  තාත්තත් කිව්ව අන්න සුරේෂ්ව හම්බවෙන්න යනව කියල ගියා කියල.  ඉතිං අම්මට තවත් මල.  මට තවත් බැන බැන හිටිය.  බැරි තැන තමයි මං මැසේජ් කලේ.  දැං තමුසෙ ආවම මුකුත් නැති ගානට ඔක්කොමල්ල ඉන්නව.  මට එතකං පණ යනකං බැන්න.

අපේ ගෙදර සාමාන්‍යයෙන් මට තරමක පිලිගැනීමක් තියනව.  ඉතිං ඔය වගේ බැනුං මට අඩුයි.  ඒකටත් එක්ක මගේ බැනුනුත් එක්ක අහන්නෙ අපෙ අක්ක තමයි.  පව් ඉතිං.

තමුසෙ ඇත්තටම කොහෙද ගියෙ?  අපේ අක්ක ඒ පාර සීඅයිඩී පාර දාන්න ගත්ත.
මං ගියෙ හර්ෂණීලගෙ ගෙදර. යද්දි හංදියෙදි සුරේෂ්ව හම්බුනා.  මට විතරක් කුඩේ යටින් යන්න බැරි නිසා මංමයි කුඩේ දුන්නෙ ඉහලන්න කියල.   ඔයාල අපිව දකින්න කලිං එයා දැකල කිව්ව ඔයාල එනව කියල.  මගෙන් ඇහුව පාර පැනල යන්නද කියලත්.  මං තමයි එපා කිව්වෙ අපි හොර වැඩක් කරනව නෙමේනෙ කියල.

ආ.. ඒකගෙත් හොර හිතනෙ..

ඔන්න ඊට පස්සෙ ඉන්න ගමන් අක්කට කියපු විදියටම වෙච්ච සිද්ධිය මං ප්‍රසිද්ධියේ ප්‍රකාශ කලා.  තාත්ත හිනා වෙනව කොහොමද වැඩේ.  අම්ම හොදට ඇද ගත්ත නේද කිය කිය.
ඊට පස්සෙ වැඩේ ෂේප්.

 සිඟිතිගේ ආදරේ තවත් කොටසක් සමග ලගදීම හමුවෙමු...

සිඟිතිගේ ආදරේ

ඔන්න අද මම ලියන්න යන්නෙ දැනට අවුරුදු 6ක් විතර පරණ කතාවක්.  එදා පටන් ගත්ත ඒ කතාව තාමත් ගලාගෙන ගලාගෙන යන එකක්.  මෙන්න මේකයි වුනේ..

ඒ 2007 අවුරුද්ද. දෙවනි පාරටත් ඒ ලෙවල් ලියල, ප්‍රතිඵලත් ඇවිල්ල අර විස්සවිද්යාලෙ යන්න අයදුම්පත්‍රත් දාල ගෙදරට වෙලා බලන් ඉන්න කාලෙ.  එහෙම ඉන්න කාලෙ දවසක ඔන්න ලියුමක් ආව මාව අයදුම්පත්‍ර දාපු විස්ස විද්යාලෙකට තෝරගෙන කියල.  හා... ඉතින් කොච්චර සතුටුද කියන්නකො.  දැන් ඉතිං මේ සුභ ආරංචිය කාටහරි ලගම ලගම කෙනෙකුට කියන්නත් එපෑ. මතක් වුනේ මගේ හොදම හොදම යාලුවාව.  ඔව් ඔව්. යෙහෙලියක් නෙමේ,  යාළුවා.  ඒත් ඉතිං දවල් ජාමෙට මේ මනුස්සය ගෙදර නෑ.  ඒ දවස්වල එයාට (අදටත්) ෆිට්නස් හදාගන්න මාරම ආසාවක් තිබුන.  ඉතින් සතියට දවසක් ඇර දවසක් දුවනව ජිම් එකකට.  ඒ කාලෙ අද වගේ හැමෝටම ජංගම දුක තිබුනෙත් නෑ.  මං ගාව තිබුන අපේ අක්කගෙ පරණ ජංගම දුක.  හා හා පුරා කියල ගැහුව ආරංචිය කියල කෙටි පණිවිඩයක් එයාගෙ ගෙදර තිබුන දුරකථනයට.  ගෙදර ආවම දකීවිනෙ.

හවස් වුනා.  ඔන්න මගේ යාළුවා ගෙදර ආපු වෙලාවෙ කෙටි පණිවිඩය දැකල උත්තරයක් එව්වා.  මට සුභ පතල, කවදද විස්සවිද්යාලෙ පටන් ගන්නෙ කියල අහල තිබුන ඒකෙ අගට තිබුනෙ යන්න කලිං මාව හම්බ වෙන්න ඕන කියන්න දෙයක් තියනව කියල.  අන්තිම වාක්‍ය කියවද්දි ඔන්න මං වැට දිගේ ගියා.  යාළුවට මොනා හරි හිතිල තියනව කියල මට නිකං ඉවෙන් වගේ දැනුන.  ඒක ඉතිං සාමාන්‍ය දැනීම තියන ගෑනු ලමයෙකුට තේරෙන්න එපායැ නේද?

කෙටි පණිවිඩ හරහාම හම්බ වෙන්න එන දිනයක් සහ වේලාවක් ගැනත් අපි කතා වුනා.  හරි දැං තියෙන්නෙ යන්න.  ඒත් ඉතිං ගෙදරින් එලියට බහිද්දි කොහෙද යන්නෙ කින්ද මන්ද කියල කියන්න එපෑ.  වෙලාව කියන්නෙ ඒ දවසෙම මගේ හොදම යෙහෙලියගෙ කම්පියුටරේ ලෙඩක්ය කියල උපදෙසක් එයා මගෙන් පැතුව.  හරි ගෙදරින් එලියට යන හේතුවත් හරි.  හැබැයි අවුල කියන්නෙ යාළුවව හම්බ වෙන්න මට එලියට බහින්න වෙන්නෙ මහ දවල් 12ට.  මොකද එයාගෙ ජිම් එකේ කටයුතු ඉවර වෙලා එන්නං කියල තමා එයා මට කීවෙ.

එදා උදේම අක්කයි අම්මයි මොකක්දෝ වැඩකට නුවර ගියා.  තාත්තයි මායි විතරයි ගෙදර.  ඒක තවත් හොදයි.  මොකද ගෙදරින් එලියට බහිද්දි ඕනවට වඩා විස්තර ගොඩක් තාත්තට කියන්න ඕන නෑ.  තාත්ත අහන්නෙ ඕනම ටික විතරයි.  හේතුව දැන ගත්තෙ පස්සෙ.  ඒක වෙනම කියන්නංකො.  ඔන්න මං යන දිහාව කියල, නිකං කතාවෙන් කතාවෙන් වගේ යන හේතුවත් තාත්තට කියල පාරට බැස්ස.

කියපු විදියටම යාළුව ඉන්නව හන්දියෙ.  ඒ කාලෙ වැඩිය කුඩ ඉහලං යන්න පුරුදු නැති වුනත් අව්ව සැර වැඩිකමටම මං කුඩේ ඉහලං හිටියෙ.  එහා පැත්තෙන් යන මනුස්සය අව්වෙ කර වෙවී යද්දි මට සැපට කුඩේ යටින් යන්න පුළුවනෑ.  එයාටත් එක්ක කුඩේ ඉහලන්නත් බෑ මොකද එයා මට වඩා අඩියක්ම උසයි. මං ඉතිං එයාට කුඩේ දීල කිව්ව මටත් එක්ක ඉහලන්න කියල.  මුලදි ඕන නෑ කියල පස්සෙ එයත් කුඩේ මටත් එක්කම ඉහලගෙන අපි දැං ටවුන් එකේ පහලට යනව.  ටික දුරක් යද්දි ඔන්න යාළුවට පෙනුන අපේ අම්මයි අක්කයි ඉස්සරහට එනව.  ඔන්න එයා කලබල වුනා.

මං පාරෙන් එහා පැත්තට පනින්නද? අම්මලව පෙන්නන ගමං එයා අහනව.
ඕන නෑ.  හොර ගමනක් යනවයෑ.  මං කිව්ව.
හා..

තව අඩි දෙක තුනක් ඉස්සරහට යද්දි අම්මල අපිව දැක්ක.  ඔන්න අපේ අම්ම ඒ වෙලාවෙ මූණ පුම්බ ගත්තෙ හරියට මං පැනල යද්දි අතට අහු වුනා වගේ.  අක්ක නං හිනා වේ ගෙන ආව.
කොහෙද යන්නෙ. අක්ක ඇහුව.
කම්පියුටරේ මොකක්ද වෙලා කියල හර්ෂණී කිව්ව.  එහෙ යනව ඒක බලන්න.  අම්මටත් එක්කම අක්කට මං උත්තර දුන්න.
ඉක්මණට එනව එහෙනං. එහෙම කියපු අක්ක යාළුව දිහා බලල හිනා වෙලා යන්නං මල්ලි කියාගෙන අම්මත් එක්ක ගියා.

කියපු කතාව ඇත්ත කියල පේන්න නං මං තව ටිකක් ඉස්සරහට ගියාම තියන කහ ඉරෙන් පාර පනින්න ඕන.  ඒක නිසා මං යාළුවට කිව්ව මං කහඉරෙන් පාර පැනල ඉස්සරහට ගිහින් ඊලග කහ ඉරෙන් ආපහු මාරු වෙනකං එයාට ඉස්සරහට යන්න කියල.  එයත් හා කියල ඉස්සරහට ගියා.  ඔහොම ගිහිං පාර ආපහු මාරු වෙලා අපි දෙන්න ගියා කෑම කඩේකට.  කෑගල්ලෙ නිදහසේ ඉදගෙන ගෑනු ලමයෙකුටයි පිරිමි ලමයෙකුටයි කතා කරන්න කියල තැනක් නෑ.  (ඒක නං හරිම අඩුවක්)  ඒකයි අපි දෙන්න කෑම කඩේකට ගියෙ.  කෑමත් ගෙන්නව ගෙන දැං අපි දෙන්න ඉදගෙන ඉන්නව.  ඔන්න අපේ අක්ක මට අනතුරු ඇගවීම් සංඥාවක් එව්ව ගියපු තැනකින් ඉක්මණට ගෙදර එනව කියල.  හරි දැං ඔක්කොම දාල පලකො ගෙදර.  ඔන්න මං යාළුවටත් කිව්ව පණිවිඩේ ගැන.
එහෙමනං අපි යං නේද?  එයා කිව්ව.
මං කවදාවත් හර්ෂණීලගේ ගෙදර ගිහිං ටුක් ගාල ආපහු යන කෙනෙක් නෙවී.  ඉතිං එහෙව් එකේ අද කලිං ගියොත් හොරයක් කියල ෂුවර්.  ඒක නිසා මං කිව්ව නෑ තව ටිකක් ඉදල යං කියල.
යාළුවත් කෑම කනව නෙවේ අතගානව.  මටත් කා ගන්න බෑ.  කියනවයි කියපු එක කියන්නෙත් නෑ.
අපි එහෙනං යමු.  එයා කියපුවම මං හා කිව්ව.
දැං ආපහු ඔන්න අපි එනව.  තාමත් අර කියනව කියපු එක කියන්නෙ නෑ.  මෙච්චර ගිනි මද්දහනෙ මං ආවටත් පාඩුයිනෙ.  ඒ පාර මං ඇහුව අර කියන්න තියනව කිව්වෙ මොකක්ද කියල.
ඒක පස්සෙ දවසක කියන්නං.  ඒ පාර එයා කිව්ව.
ඇයි පස්සෙ දවසක? මං ඇහුව.
නෑ නිකං....
මේක ඇහුවම ඔයා මාත් එක්ක තරහ වෙන්නෙ නෑ නේද?  ටික වෙලාවකින් එයා ආයෙ මගෙන් ඇහුව.
නෑ මොකක්ද?
චුට්ට වෙලාවක් නිශ්ශබ්දව හිටපු මගේ යාළුව එක පාරටම මං ඔයාට කැමතියි. ඔයා මොකද කියන්නෙ කියල ඇහුව.

මතු සම්බන්ධයි....
ආ ඒ ඉස්සර කතා ඉවර වෙලා දාන කෑල්ලනෙ..
ඒක නිසා දැං විදියට දැම්මොත්,

සිගිතිගේ ආදරේ රස විදින්න හෙටත් මේ පැත්තේ ඇවිත් යන්න...
(හෙට කිව්වට ඉතුරු ටික ලිව්වම හොදේ...)

හිමිසඳුනි නුඹ.....

ඉස්කෝලේ මතකයක්

එතකොට අපි හිටියෙ 11 වසරෙ.   අපි යාළුවො සෙට් එක 5 දෙනෙක්.  මේ සිද්ධිය වුනේ අපේ සෙට් එකේ එකෙකුට අපේ වයසෙම තව ළමයෙක් හදපු පදයක් නිසා.  දන්නවනෙ ඉතිං ගෑනු ලමයි වුනාම ගුටිබැට නෑ ඇනුංපද විතරයි කියල (බොහෝ විට).

අපේ සෙට් එකේ හිටපු උස මහතම කෙනා තමයි වත්සලා.  ආදරේට වස්සා තමයි.  එයා ඉස්කෝලෙ ආවෙ තරමක් දුර ඉදන් වෑන් එකක.  ඔය වෑන්වල එන ලමයිට පයින් යන අපිට වගේ නෙමේ, ඉස්කෝලෙ ඇරිල ගෙදර යනකං වෙනමම ලෝකයක් තියනවනෙ.  ඔය අතරට පිරිමි ලමයි, අනිත් ඉස්කෝල වල ලමයි සහ අනිත් වෑන්වල ලමයි සම්බන්ධ ඕපාදූප බොහොමයක් එයාල දන්නව, කතා වෙනව සහ කතා හදනව.

දවසක් උදේ වස්සා ඉස්කෝලෙට ඇවිත් අපිත් එක්ක කියනව වෙන වෑන් එකක අපේ ඉස්කෝලෙට එන ලමයෙක් කියලලු වස්සා එයා එන වෑන් එකේ ඩ්‍රයිවර් අයියත් එක්ක යාළුයි කියල..  හා..... එහෙමත් අපේ එකෙකුට කතාවක් හදන්න ඉඩ තියන්න පුළුවන් ද අපිට.  අපේ හිත් වලට ආවෙ පුදුමාකාර මිත්‍ර ප්‍රේමයක් එක්ක අර කතාව හදපු එකාව කෝටු මස් කරන්න තරහක්..

යං ඕකිට දෙකක් කියන්න... අපි කතා වුනා විතරක් නෙවේ සෙට් එකම පාරට බැස්ස.  ඒ ලමයත් අපේ වයසෙමයි.  හැබැයි එයාගෙ පන්තිය තිබුනෙ අපේ පන්තිවලට ටිකක් දුර.  දැං ඒ පන්තියට යන ගමං අපි කතාව..

ඕකිට දෙකක් කියල බෑ.  හොම්බට දෙකක් ඇනලම එමු ආයෙ ඔය වගේ කතා නොකියන්න...
ඔව් ඔව්. හොද පාඩමක් උගන්නමු.

මේ වගේ අදහස් ප්‍රකාශ කර කර අපි සෙට් එක ගියා ඒ පන්තියට.  අපි යනකොට අර ලමය ඉන්නව පන්තියෙ ඉදගෙන.  ලගට අඩගැහුවෙ ඇගිල්ලෙන්.  ඒ පාර අර ලමයත් නැගිටල එනව නිකං මොකාද එකා වගේ.  ඇයි ඉතිං පන්තියෙ හිටියට අපි පස් දෙනෙක්ම ඇවිත් ඉන්නවනෙ.  අනික තමුන් කියපු කතාවත් එයා දන්නවනෙ.  ඔන්න චූදිතය අපි ලග හිටගෙන ඉන්නව.

‘ඇත්තද වත්සලාට මේ එක එක පද හදනව කියන්නෙ?‘  අපෙන් ප්‍රශ්නයක්.
‘ආ.. මොකක්ද?  මං දන්නෑ‘ අර ලමය කියනව.
‘දන්නෑ... දන්නෑ කියන්නෙ කොහොමද? වත්සලා එක එකා එක්ක යාළුයි කියල මේ හැමතැනම කියන්නෙ...‘
‘මේ.. මේ... පොඩ්ඩක් හිටපංකො මචං. මං කතා කරන්නං.‘ ඒ පාර වත්සලා මැද්දට පැනල කියනව.

හරි. දැං වත්සලාම මුණට අහද්දි මේකිට කට උත්තර නැති වෙනවනෙ. අපි වත්සලාට ඉඩ දුන්න.
‘එන්නකො‘ වත්සලා අර ලමයව අඩ ගහගෙන අපි හිටපු පැත්තෙන් පන්තියෙ අනිත් පැත්තෙ තිබුන දොරක් එහා පැත්තට ගියා.
දැං අපිට කර ගන්න දෙයක් නෑ. අපි ආවෙ ගහගන්න. දැං මේං කතාව අහගත්ත එකාම අර ලමයත් එක්ක සාම සාකච්ඡා දාන්න හදනව.  අපිත් ඉවසගෙන හිටිය.  මෙන්න ටිකකින් වත්සලා එනව අර ලමයගෙ අතිනුත් අල්ලගෙන.  අපිට මරු කේන්තියි.

‘හරි හරි. අපි යමු‘ අපි ගාවට ආව වත්සලා කිව්වා.  වරකො යන්න කියලා හිතින් හිතාගෙන අපිත් ආව.
මග දිගට එනකන් හැම එකාම වත්සලාට දෙහි කපනව.
‘ඈ මෝඩයො, අර මොකක්ද කරපු වැඩේ.  ගහගන්න කේන්තියෙන් ගිහින් අරකිගෙ අතිනුත් අල්ලන් ආපහු ආවෙ.‘
‘චික් විතරක් ආයෙ නං කතා කරන්න එපා ඕවට. මහ ලොකුවට ගියා දෙකක් කියල එන්න කියල. අන්තිමේට මේකිම සාම සාකච්ඡා දානවා‘
අපි හැමෝම බැන බැන ආපහු ආවා.


එදා ඉදන් ඕනෑම වලියක් සෙට් වෙච්ච වෙලාවට අපි වත්සලාට මේ සිද්ධිය මතක් කර කර නෝන්ඩි කරන්න නං අමතක කලේ නෑ.

ව්‍යාපාරික පුවතක්

අද ලිපිය වෙන් කරන්නෙ පුංචි ව්‍යාපාරයක් වෙනුවෙන්.  ඒ තමයි මගේ ආදරණීය සැමියා මෙහෙයවන නව ව්‍යාපාරය - 'Indika Automation'.

සපයන සේවා ගැන මං පුංචි විස්තරයක් කරන්නම්.
Indika Automation හරහා ඔබගේ නිවාස වයරින් කිරීම සිදු කරගන්න පුළුවන්.  අලුතෙන් හදපු ඔබේ නිවසේ විදුලි සැපයුම් ආරක්ෂාකාරී වගේම දැරිය හැකි අයවැයකින් සිදු කරගන්න පුළුවන්.
මීට අමතරව කර්මාන්තශාලාවල යන්ත්‍ර ස්ථාපිතකරණය, නවීකරණය සහ අළුත්වැඩියා කිරීමත් සිදු කරනවා.  ඒ වගේම කර්මාන්තශාලාවලට අවශ්‍ය කරන යන්ත්‍ර දැරිය හැකි අයවැයකින් වැඩේට ඕන විදියට අළුතින්ම නිර්මාණය කිරීමත් සිදු කරනවා.

මේ ව්‍යාපාරයෙන් කෙරෙන කටයුතු ගැන වඩාත් හොද විස්තර සහිත ලිපි පහතින් දැක්වෙන  Indika Automation බ්ලොග් අඩවිය හරහා ඔබට බලාගන්න පුළුවන්.  මේ දවස් ටිකේ නම් ඒ බ්ලොග් අඩවිය වැඩිපුර යාවත්කාලීන වෙලා නෑ.  නමුත් ලගදිම කරපු අළුත් වැඩ ටිකක් ගැන විස්තර දාන්න බලාපොරොත්තුවෙන් ඉන්නෙ.

මෙන්න ලිපිනය :
indika-automation.blogspot.com

කේන්දර සහ අපේ ජීවිත

කේන්දර ගැන ලියම්දෝ නොලියම්දෝ කියල ඉන්නකොට ඊයෙ දවසෙ කියවන්න ලැබුනු කේන්දර ගැන පෝස්ට් කිහිපය නිසාම මේක ලියන්න ඕන කියල මට හිතුන.  වැඩිපුරම නදී නිම්නය කියෙව්වට පස්සෙ.

කේන්දරේ කිව්වම පොඩි කාලේ ඉදන් මට තිබුනෙ පුදුම කුතුහලයක්.  මොකද දෙමව්පියො කතෝලික වීම හේතුවෙන් කේන්දර විශ්වාසයක් අපේ ගෙදර තිබුනෙ නෑ.  හැබැයි අක්කටයි මටයි උපන් වෙලාව අනුව අම්මගේ යාලුවෙකුට කියල හදවගත්ත ජන්මපත්‍ර 2ක් නම් තිබුන. මගේ එකේ මං ගැන තිබුන පුංචි විස්තරේ ඇත්ත තමයි.  ඉතිං මට ඕකට හෙන සැටිස්.  ඔහොම ඉන්නකොට ලොකු කාලෙ මට හම්බ වුනා වෙලාව බලන සොෆ්ට්වෙයා එකක්.  ඕකට දිනෙයි වෙලාවයි දුන්නම ජීවිතේ හැම පැත්තක් ගැනම විස්තර කරන හෙන රිපෝට් එකක් එනව.  පුදුමෙ කියන්නෙ මං පොඩි කාලෙ වැටිල හිස්කබලෙ දකුණු පැත්තෙ පොඩි එබීමක් තියනව, ඒක පවා හරියටම මේ රිපෝට් එකේ තිබුන. (දැං ඉතිං හිනාවෙනව ඇති ආ ඒකනං හිතුන කියල.)  ඉතිං මේ සොෆ්ට්වෙයා එක නිසාත් මට කේන්දර ගැන සෑහෙන විශ්වාසයක් ඇති වුනා.



ඔන්න ඊට පස්සෙ උදා වුනේ ජීවිතේ වැඩියෙන්ම කේන්දර වැදගත් වෙන කාලෙ.  අපේ පවුල කතෝලික වුනාට මගේ මහත්තය බෞද්ධ.  ඒක නිසා එයාලගෙ ගෙදරින් කේන්දර බලන්න ඕන කිව්ව.  ඕකට අපේ ගෙදරට කේන්දරේ ඉල්ලනව කිව්වොත් වලියක් ෂුවර් නිසා මං මහත්තයට විස්තර කරල දුන්නට පස්සෙ මගේ උපන් වෙලාවට එයාලගෙ අම්ම මට කේන්දරයක් හැදෙව්ව.  ඊට පස්සෙ තමයි නියම කතාව.

ඒ කේන්දර හදපු කෙනා මං ගැන විස්තර එහෙම කරල කියල තියනව මට මේ දවස්වල ගොඩක් අපල කියල.  ඒ වගේමයි මගේ මහත්තයටත් මේ ගෙවෙන්නෙ එයාගෙ ජීවිතේ නරකම අපල කාලයලු.  ඉතින් විවාහය කරනව නං හරියටම තිතට නැකතට කරන්න කියල තමයි උපදේශය.  ඒත් එක්කම අපේ පොරොන්දං ගලපනවනෙ.  ඔන්න ඉතිං මේ කෙනත් අපේ පොරොන්දං ගලපන්න ගත්ත.  ඒකෙත් හැටි කියන්නෙ ඒව ගැලපෙන්නෙත් 50%-60% විතරලු. මේ දේවල් කරන කාලෙ වෙනකොට මහත්තය හිටියෙ රට.  ඉතිං මේව මගේ කනට එන්නෙ කෙලින්ම එයාගෙ අම්මගෙන්.  මොකද ලංකාවෙ හිටිය නං එයා හරහා සැර බාල වෙලා එන නිවුස් වුනාට මේ සේරම එයා නැති නිසා අම්ම මට කෙලින්ම කියනව.  ගැලපිල්ලත් මදි නිසා අර කෙනා කිව්වලු අපි දෙන්නට වෙලාවක එයාව හම්බ වෙන්න එන්න කියල උපදෙස් දෙන්න. 

මේ කතාව අහපුවාම මොනව වුනත් මගේ හිතට හරි නෑ.  මං ඉතිං හෙමින් හෙමින් මේ කතාව මහත්තය කතා කලාම කිව්ව.  එයාගෙ උත්තරේ වුනේ මොකක්ද දන්නව ද?
‘ඉතිං අපි දෙන්න ඔය හැටිම ගැලපෙන්නෙ නැත්තං මෙච්චර අවුරුදු 6ක් කවදාවත් රන්ඩු නොවී හිටියෙ කොහොමද අනේ? කේන්දර ඔය හැටි විශ්වාස කරන්න ඕන නෑ.  නැකත් වලට වැඩ ටික කරමු එතකොට හරි.‘
එයා කියපු කතාව සහතික ඇත්ත.  කොච්චර අර මනුස්සය කිව්වත් අපේ පොරොන්දං ගැලපීම අඩුයි කියල, අපි යාළුවෙලා අවුරුදු 6ක් වුනත් කවදාවත් රන්ඩු වෙලා තිබුනෙ නෑ.  වෙලාවකට අපි දෙන්න කතා වෙනව මේක හරියන්නෙ නෑ අපි දෙන්නත් ඔය අනිත් අය වගේ රන්ඩු වෙමු කියල.
ඔන්න ඉතිං ඒක අහල හිත සැහැල්ලු කරගෙන ඉන්නකොට ආයෙ දවසක ඔය පොරොන්දං ගැලපිල්ල ගැන පත්තරේ තිබුන ලිපි පෙලක් එකතු කරල එයාලගෙ අම්ම මට පෙන්නුව. ඒවයෙ ඔය එක එක ජාති ගැන විස්තර කරල තියනව.  ඒවයෙ හැටියට අපිට ලමයි හදන්නත් බැරි තරං. මගෙ ආයුෂත් මහත්තයගෙ ආයුෂ වලට වඩා අඩුලු. ගැහැණු කෙනා හරිනං පිරිමි කෙනාට වඩා ජීවත් වෙන්න ඕනලු. ඔය වගේ විවිධාකාර දේවල් ගොඩක් එදා ඒ ලිපි වලින් හොයාගෙන අම්ම මට කිව්ව.

හිතන්න පුළුවන්ද මං පත්වෙච්ච අපහසුතාවය? මං සද්ද නැතුව අහන් හිටිය. ගෙදර ගිහිං ගොඩක් කල්පනා කලා.  මං මේක මහත්තයටවත් කිව්වෙ නෑ.  මං දන්නව ඒක කිව්වොත් එයා ඒක පිලි ගන්නෙ නෑ.  එයා ඒ තරමටම මට ආදරෙයි.  හරි ඔය කියන හරුප ටික ගැන මං බලා ගන්නං කියල ඊට පස්සෙ මං හිතුව.

ලමයි නෑ කියපු මට අපේ පලවෙනි විවාහ සංවත්සරය වෙනකොට අපි දෙන්නම බලාපොරොත්තු වුන විදියෙ චූටි පැටියෙක් ලැබෙන්න ඉන්නව.  ඉතිං එදා ඒ කියපු විදියට කේන්දර ගැලපිල්ල ගැන විශ්වාස කරල ආයුෂත් අඩුයි, ලමයි හදන්නත් බෑ කියල මගේ මහත්තයගේ යහපත වෙනුවෙන් කියල මං එයාව දාල යන්න හිත හදා ගත්ත නං අද ඒ මනුස්සයත් දුක් විදිනව මාත් දුක් විදිනව.  මේ තරං ලස්සක ජීවිතයක් අපි දෙන්නටම නැති වෙනව.

කේන්දරවල ඇත්තත් ඇති.  ඒ වුනාට මගේ ජීවිතේට මං ඒව විශ්වාස කරන්න දැං ටිකක් හිතනව.  සුභ කටයුත්තක් කරද්දි නැකතක් බැලුවට කමක් නෑ.  ඒක හිතට හයියක්නෙ.  ඒ වුනත් කේන්දරේ විශ්වාස කරගෙන ඒකෙම එල්ලිලා හිටියොත් අපි දන්නෙත් නෑ අපිට අපේ ජීවිතේ මග ඇරිල යනව.  තමන්ගෙ ජීවිතේ දිව්‍ය ලෝකයක් කරගන්නත් අපායක් කර ගන්නත් පුළුවන් වෙන්නෙ තමන්ටමයි.  මං දැං විශ්වාස කරන්නෙ එහෙමයි.

ගෑනු ළමයෙකුට පෙම් හසුනක්

මේ අපි ඉස්කෝලෙ කාලෙ කරපු වැඩක්.  එතකොට මං 11 වසරෙ හිටියෙ.  ආයෙ ඉතින් කියන්න දෙයක් තියනවෑ.. ජීවිතේ සුපිරිම පිස්සු කාලෙ.

ඒ දවස්වල මං ගණං පන්ති ගියපු සර් ඉරිදා දවස්වලට දැම්ම වෙනම ජ්‍යාමිතිය පන්තියක්.  ඒකට 11 වසර විතරක් නෙමේ 10 වසරෙ ලමයිනුත් ආව.  සර් ඒක කලේ දෙගොල්ලන්ටම පොදු විදියට.  අපි ඉතින් පන්තියෙ ලොක්කොනෙ එතකොට.  ඒක නිසා අපි තමයි පන්තියෙ මුල්ම පේලිවල හිටියෙ. ( මම කියන්නෙ ගෑනු ලමයෙක් නිසා තමයි මෙහෙම වුනේ.  පිරිමි ලමයි නං ඕකෙ අනිත් පැත්ත මයෙ හිතේ.)

ඒ දවස්වල ඉස්කෝලෙ අපේ පන්තියෙ අපේ කණ්ඩායමේ හිටපු ලමයි දෙතුන් දෙනෙක් අපිත් එක්ක තරහ වුනා.  ගෑනු ලමයි අතර තරහක් කියන්නෙ ඔය පිරිමි ලමයි වගේ ගුටි ඇන ගැනිලි නෑ වචන හුවමාරු විතරයි.  ලගින් ගියොත් මොකක් හරි ඇනුම් පදයක් කියනව වගේ දේවල් තමා අපි තරහ වුනාම කරන්නෙ.  මං කිව්වනේ මේ අපේ කණ්ඩායමේම ලමයි දෙතුන් දෙනෙක් කියල.  ඒ කියන්නෙ කලිං මෙයාල අපේම යාළුවො.  ඉතින් මේ පන්තියට මුලදි අපි එකට තමයි ගියෙ.  හැබැයි කට්ටියටම එකම පෝලිමේ ඉද ගන්න ඉඩ මදි නිසා පෝලිම් දෙකක තමයි ඉද ගත්තෙ.  ඒ ඉද ගද්දි මම මගේ යාළුවො එක්ක ඉස්සරහ පෝලිමේ.  මේ දෙතුන් දෙනා අපිට පිටිපස්සෙ පෝලිමේ.  තරහ වුනත් මේ ඉද ගන්න විදිය වෙනස් වුනේ නෑ.

කොහොම හරි මෙහෙම තරහෙන් ඉන්නකොට ඉතිං අපි විවිධ ක්‍රම කල්පනා කරනවනේ තරහකාරයට රිටන් එකක් දෙන්න.  එහෙම කල්පනා කරද්දි අපිට රත්තරන් වගේ අදහසක් පහල වුනා.

අපේ තරහකාරයො සෙට් එකේ ඉන්නව කවදාවත් මේ වෙනකොට යාලුවෙන්න පිරිමි ලමයෙක් පස්සෙන් ආවෙ නැති ගෑනු ලමයෙක්.  එයාට ඒ ගැන සෑහෙන හිතේ අවුලකුත් තිබුන.  ඒ වගේම එයාගෙ රූපෙ ගැනත් අපි වගේ නෙමේ හෙනම සැලකිල්ලයි.  ඒත් ඉතිං කවුරුත් අහන්නෙ නෑ.  මේක නිමිති කරගෙන තමා අපිට අර අදහස පහල වුනේ...  හිතාගන්න පුළුවන් ද මංදා අපේ හිතට ආව අදහස... :)



අපි අර ළමයට කොල්ලෙක් ලියන විදියට චිට් යවන්න ගත්ත. හික්ස්...

අපේ යාළුවො සෙට් එකේම අකුරු එයා අදුරන නිසා අපි මේ වැඩේට අපේ බොක්කම ෆිට් එකක් වෙච්ච නංගි කෙනෙක්ව තමා යොදා ගත්තෙ.  අර අපි ‘අපි‘ කරපු හැටි පෝස්ට් එකේ කියපු අත් දෙක දෙපැත්තට දාගෙන කොන්ක්‍රීට් එක උඩට පැනපු නංගිම තමයි මේ නංගි.  අදහස කියපු ගමන් හරි අක්කෙ මං කරල දෙන්නං කියල බොහොම ආසාවෙන් වැඩේට සහයෝගය දුන්න.  චිට් එක ලියල එයාල පන්තිය වෙලාවෙ හෙමීට ඉස්සරහට එවනව.  එහෙම තමයි ප්ලෑන් එක.

පලවෙනි දවසෙ චිට් එක අපේ තරහකාරයාගේ අතට ලැබුන.  කුටු කුටු සද්දෙයි ඇඹරිල්ලයි නිසා අපි ඒක තේරුං ගත්ත.  අපිට හෙන සැටිස්..  වැඩේ තේරුනාට අපි නොතේරුනා වගේ පන්තියෙ හිටිය.  අර සෙට් එක නං චිට් එක ලැබුනට පස්සෙ පාඩම අහගත්තෙම නෑ.



දෙවනි දවසෙ අපි එයාලට පිටිපස්සෙන් ඉද ගත්ත.  පිටි පස්සෙ ඉදන් අර නංගි එවන චිට් එක එතකොට අපිමයි අර ලමය අතට දෙන්නෙ.  ඒකෙන් මේ සිද්ධිය අපිත් දැන ගත්ත කියල ඒ ලමයට දැන ගන්න අරින්නයි අපිට ඕන කලේ.  ඔන්න එදත් වැඩේ හරි. චිට් එක ආව.  එවෙලෙ ඉදන් මුං පාඩම අහගන්නෙ නෑ.  කැරකි කැරකි අර කොල්ලව හොයනව.  එදා නං අපිටත් වෙන වැඩක් නෑ.  අර ලමයින්ගෙ ඇඹරිල්ල බල බල අපිත් හිටිය.

මේ වැඩේ අර ලමය හෙනම සීරියස් විදියට අරන් කියල තේරුනේ ඊට පස්සෙ සතියෙ මේ ලමය අර චිට් ඉස්කෝලෙ යාලුවන්ට පෙන්නන්න ගෙනාව කියල දැන ගත්තම.  අපි ඒ වෙනකොට අර නංගිට කියල හොද දිග පෙම් හසුනක් ලියවගෙන තිබුනෙ ඊලග පාර අර ලමයට දෙන්න.  ඒ වුනාට ඒ වැඩේ නිකංම නතර වුනා.  කොහොම හරි පන්තියත් ඒ වෙද්දි ඉවර වෙන්න ලං වෙලා තිබුනෙ.  ඒක හින්දද මංද වැඩේ දිගට ගියෙ නෑ.

දැං නං ඒක ගැන හිතද්දි අර ලමය පව් කියලත් හිතෙනව.  ඒත් ඉතිං ඒ කාලෙ ඒ වගේ ආතල් නොගත්තනං අද කාලෙ මේ වගේ පෝස්ට් ලියන්නත් බෑ නෙව.  ඉස්කෝලෙ ගිහින් ඉවර වෙන්න ලං වෙනකොට නං දැන ගත්ත පස්සෙ අර ලමයට ඒ චිට් එව්වෙ අපි කියල ආරංචි වුනා කියල.  ඇයි ඉතිං අපි ඔක්කොම එකට හිටපු යාළුවොනෙ.

ඔන්න ඔහොමයි අපි ගෑනු ලමයෙකුට පෙම් හසුන් ලිව්වෙ....

මෙහෙමත් දරුවෝ....

අද හිතට ගොඩක් දැනුන සිදුවීමක් වුනා.  ඒ මගේ සේවා ස්ථානයේදී.  රාජ්‍ය බැංකුවක ව්‍යාප්ති කාර්යාලයකට මේ දවස්වල අනුයුක්ත වෙලා ඉන්න මට මේ දවස්වල නිතර මුණ ගැහෙන්නෙ විශ්‍රාමික උදවිය.  මාසෙකට සැරයක් බැංකුවට ඇවිත් පෙන්ෂන් එක අරගෙන පුංචි කතා බහක යෙදිල යන ඒ අයගෙ කතා සමහර වෙලාවට ඇහුවම පුදුම හිතෙනව.  පත්තරෙන් ටීවි එකෙන් ඇහෙන දකින කතා ඒ අය සමහරු හැබෑවටම අත් විදිනව.  ඉතින් අද අහන්න වුනෙත් පුදුම හිතෙන කතාවක්.

අපේ බැංකුවට හැම සැරේම පෙන්ෂන් ගන්න එන කාන්තාවක් ඉන්නව.  ඇය පෙන්ෂන් දිනයට නොවැරදීම ඇවිත් ඒ එන මුදලින් රු.2000ක් විතර පොතේ ඉතුරු කරල අනිත් මුදල් සියල්ලම අරගෙන පිටව යනව.  ආයෙත් දවසකින් දෙකකින් ඇවිත් ඉතුරු මුදලෙනුත් රු.100, 200 ගානෙ අරගෙන සතියක් විතර ඇතුලත පොතේ තියන මුලු මුදලම අරගෙන යනව.  හැමෝම පඩියට හරි පෙන්ෂන් එකට හරි කරන්නෙ මේක නේද කියල දැන් ඔබට හිතෙනව ඇති.  ඇත්ත අපි හැමෝම වගේ එහෙම තමයි.  අපි හැමෝම ඒ ගන්න මුදලින් කරන්නෙ කන්න බොන්න දේවල් මිලදී ගන්න එක, ගෙදර බිල් ටික ගෙවන එක සහ හැකිනම් පුංචි ඉතිරියක් කරන එකනෙ.  ඒත් මේ කාන්තාව ඒ මුදලින් කරන දේවල් ඊට ටිකක් වෙනස්.

අද ඇය බැංකුවට ඇවිත් මුදල් ගත්ත අවස්ථාවේ අපි ඒ ගැන ඇගෙන් ඇහුව.  ඇ‍ගේ පෙන්ෂන් එකෙන් රු.2000 ගානෙ ඇගේ දරුවො තුන් දෙනාට ඇය දීල තිබුන.  ගිය මාසෙ කඩවලින් ගත්ත ණය ගෙවල තිබුන.  ගෙදර තිබුන රේඩියෝ එක කැඩුන නිසා පුංචි රේඩි‍යෝ එකක් අර‍න් තිබුන.  තව රු.1700ක් ඇයට කෑම උයල දුන්න නිසා ඇගේ ලේලියට ගෙවල තිබුන.  තව ඇගේ පොඩිම ලේලියට දරුවෙක් ලැබෙන්න ඉන්න නිසා ඒ අයටත් උදව් කරන්න ඕන කියලත් ඇය කිව්ව.

ඇය පිටත්ව ගියාට පස්සේ ඇ‍ය කොහෙද ඉන්නෙ කියල මම මගේ කළමණාකාරතුමාගෙන් ඇහුව.  ඇය ජීවත් වෙන්නෙ අපේ ශාඛාවට ආසන්න ස්ථානයක ඇගේ නිවසේ.  ඒ නිවසේ එක් පැත්තක ඇගේ එක පුතෙක් ජීවත් වෙනව.  අනිත් පැත්තෙ ඇය ජීවත් වෙනව.  ඒ අනිත් පැත්තෙ ජීවත් වෙන ලේලි තමයි ඇයට කෑම උයල දෙන්නෙ.  සමහර දවස්වලට ඒ නිවසේ ඉන්න පුතා ඇයත් සමග බැංකුවට ඇවිත් ඇගේ පොතේ ඉතුරු වෙලා තියන මුදල් සියල්ල ඇය ලවා ලබා ගෙන යනව කියලත් කළමණාකාරතුමා කිවුව.

ඇගේ දියණිය ජීවත් වන්නෙ ඇගේ නිවසෙන් තරමක් දුර ප්‍රදේශයක.  ඒ ප්‍රදේශයේ හොද තත්ත්වයක තියන සිල්ලර කඩයක් ඒ දියණියගේ සැමියට තිබුනත් පෙන්ෂන් එකේ පංගුව අනිවාර්යයෙන්ම ඒ දියණිය ඉල්ලනව.

ඇගේ බාලම පුතා ඉන්නෙ කොරියාවෙ.  වරක් ඔහු ඇයට රු.1000ක් එවල තිබුන.  ඒ මුදලත් ඇයට ඊලග පෙන්ෂන් එකෙන් ගෙවන්න වුනා.  මෙහෙමත් දරු‍වො ඉන්නව ද කියල ඔබ හිතනව ඇති.  මේ කතාව ඇහුවම මටත් හිතුනෙ එහෙමමයි.

ඒ ඔක්කොටම වඩා මේ ඔක්කොම කරන ඒ ලමයි ගැන ඇය කිව්වෙ,
"එයාලටත් වැඩි පඩියක් හම්බ වෙන්නෙ නැතුව ඇතිනෙ මිස්.  අමාරු ඇති මට උදව් කරන්න.  නැත්තං මට නොදී ඉන්නෙ නෑනෙ."

දරුවො මොන දේ කලත් ඒ අම්මගෙ හිතේ දරුවො ගැන තරහක් තිබුනෙ නෑ.  එහෙම අම්මෙකුට ලැබිල ඉන්න මෙහෙමත් දරුවො කියල මට හිතුන.

බොහෝ කලකට පසු....

බොහොම බොහෝම කාලයකට පස්සෙ ඔන්න ආයෙත් මට මගේ පුංචි බ්ලොග් එක මතක් වුනා.  ජීවිතේ අතිසුන්දර වෙලා වගේම කාර්යබහුලත් වෙලා නිසා මේ පැත්තෙ එන්න මට අමතකම වෙලයි තිබුනෙ.  ඒ වුනත් හදිසියෙම හිතුන මගේ පුංචි බ්ලොග් අඩවිය පැත්තෙත් ඇවිත් බැලුවොත් හොදයි කියල.

ගෙවී ගිය කාලය ගැන පුංචි සාරාංශයක් තියලම ආයෙත් වැඩ පටන් ගත්තොත් හොදයි කියල හිතුන.

පසුගිය කාලෙ කොච්චර නම් දේවල් වුනාද... හ්ම්ම්...
ඉස්සෙල්ලම, මාස 70ක ‍ආදර කථාවේ අතිසුන්දර ජයග්‍රහණය සනිටුහන් කරමින් අපි දෙන්නා ගීතිකා සහ ජය මංගල ගාථා මැද යුග දිවියට එළඹුනා.  ජීවිතේ ලොකුම ලොකුම හීනය සැබෑ වුනා....

ඒ හීනෙට පස්සෙ හිතට එකතු වුනු අලුත් හීනෙත් ලගදීම සැබෑ වෙලා අපේ පුංචි කැදැල්ලට පුංචි අමුත්තෙකුත් එකතු වෙනවා......  ඉතින් ජීවිතේ කොච්චර නම් වෙනස් වෙලාද....
විවාහ උත්සවය හා බැදුනු සිදුවීම් නම් මේ ලිපියට එකතු කලොත් මේක නවකතාවක් වෙයි.  ඒක නිසා ඒ ටික වෙනම ලියන්නම්.

ඒ අතරෙ වෘත්තීය ජීවිතෙත් ටිකක් විතර වෙනස්වීමකට ලක් වුනා.  ස්ථාන මාරුවක් ලබල නිවසට ආසන්න ශාඛාවකට සේවය කරන්න යන්න ලැබුන.  හැබැයි ඒක නම් හිතට ටිකක් දුකක්.  නිවසට ආසන්න ස්ථානයක් නිසා නෙමේ, එකට එකතු වෙලා පවුලක් වගේ හිටපු සුන්දර සේවා ස්ථානයක් හැර යාමට සිදුවීම.  හැබැයි එදා වගේම ඒ පවුලෙ සහෝදර සහෝදරියො තාමත් මාත් එක්ක එකතු වෙලා ඉන්න එක නම් ගොඩක් වටින දෙයක්.

ආයෙත් බ්ලොග් එක පැත්තෙ ආව එක හොදම හොද දෙයක් කියල ආයෙමත් හිතුන නිසා හෙට අනිද්දම තවත් ලිපියකින් හමුවෙමු.